π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Οι νέοι έχουν όνειρα για επαγγελματική αποκατάσταση. Μπορεί η εποχή να απογοητεύει με την μεγάλη ανεργία και με την ελάχιστη σύνδεση των σπουδών με την αγορά εργασίας. Ωστόσο οι νέοι δεν παύουν να ελπίζουν. Αναζητούν την εργασία που θα τους βοηθήσει να αισθανθούν ότι εκπληρώνουν τον σκοπό των κόπων τους.
Δεν είναι όμως μόνο η υλική εργασία που αξίζει και νοηματοδοτεί τη ζωή. Είναι και η καλλιέργεια των χαρισμάτων μας, των ιδιαιτεροτήτων που μας καθιστούν ξεχωριστές προσωπικότητες. Είναι και η πνευματική εργασία, η απόφαση δηλαδή να παλέψουμε με τα πάθη μας και να καλλιεργήσουμε τις αρετές μας, έχοντας ζωντανή σχέση με τον Θεό, η οποία μας οδηγεί στην ελευθερία της ύπαρξης από την υποταγή στην ανάγκη, στην επιθυμία της αυτοθέωσης, στην προσκόλληση στο μάταιο.
Η υλική και πνευματική εργασία, όπως και η καλλιέργεια των χαρισμάτων απαιτούν από τον νέο να προσέξει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει, του δημιουργού, του διαχειριστή ή του ράθυμου.
Δημιουργός είναι αυτός που κάνει το παραπάνω. Που δεν επαναπαύεται στα όσα πετυχαίνει και την ασφάλεια που αισθάνεται στηριγμένος στα όσα έχει μάθει, στα όσα του προσφέρουν οι άλλοι, αλλά παλεύει να προσθέσει το καινούργιο. Είναι αυτός που δεν χορταίνει τον Θεό και τη σχέση μαζί Του. Είναι όποιος δε χορταίνει την αγάπη, αλλά ανοίγει την ύπαρξή του σ’ αυτήν ολοκληρωτικά. Όποιος δεν αρκείται στη γνώση της επιστήμης, αλλά ζητά την προσθήκη σ’ αυτήν του νέου. Όποιος δεν εφησυχάζει, αλλά έχει τη καλήν ανησυχία στην καρδιά του. Που ζητά όχι απλώς τη ζωή, αλλά την περίσσεια της.
Διαχειριστής είναι αυτός που μπορεί να συνεχίσει ένα έργο, να ασκήσει στην πράξη την επιστήμη που σπούδασε, μένοντας όμως στην αυτάρκεια. Αξιοποιεί τα χαρίσματά του, όχι για να χτίσει κάτι καινούργιο, αλλά για να κερδίσει από αυτά. Δεν θα τον θυμούνται για το κάτι παραπάνω, αλλά και δεν θα του αρνηθούν ότι κοπίασε στη ζωή του.
Τέλος, ράθυμος είναι αυτός ο οποίος φορτώνει στους άλλους την ευθύνη για την πορεία της ζωής. Για τα έργα τα οποία καλείται να κάνει, αλλά δεν έχει τη διάθεση και αρνείται να καταβάλει κόπο. Ζητά από τους άλλους τις λύσεις και καταγγέλλει τον κόσμο, χωρίς να παλεύει να αλλάξει ούτε καν τον εαυτό του. Αρκείται στην αγάπη των άλλων και θεωρεί ότι είναι υποχρεωμένοι να του την προσφέρουν.
Στη ζωή της Εκκλησίας ακούμε για τον «ραθυμούντα». Η εποχή μας μπορεί να ομνύει στο δικαίωμα της εργασίας, έχει όμως εφεύρει και προβάλλει ισχυρούς τρόπους που οδηγούν στη ραθυμία. Η εικονική πραγματικότητα αφαιρεί τον κόπο από τη σχέση, ακόμη και από την ηδονή. Αφαιρεί την κριτική σκέψη. Αφαιρεί τη δημιουργικότητα από τη γλώσσα. Ακόμη και η φαντασία υποβαθμίζεται. Ο διαχειριστής πάλι θεωρείται ως αυτός ο οποίος δεν στερείται εξαιτίας του κόπου την ευχαρίστηση, διότι είναι ο μέσος όρος. Ο δημιουργός, τέλος, θεωρείται αποκλίνων. Ο Θεός όμως αποδέχεται τους γρηγορούντας. Εκείνους που δεν βολεύονται στην αυτάρκεια, αλλά τολμούν να ανοιχτούν. Εκκλησία, παιδεία και οικογένεια καλούνται να συνεργαστούν για να βοηθήσουν τους νέους να βγούνε από την ευκολία. Και ο καθένας μας να ξαναβρεί την καλή ανησυχία. Για να δημιουργήσουμε!
«Ορθόδοξη Αλήθεια»