π. λίβυος
«Μέχρι της τρείς τα ξημερώματα περίμενα πάτερ μου στο παράθυρο να δω εάν θα χιονίσει…»
Αυτό μου είπε ένας ηλικιωμένος κύριος. Σκέφτηκα πόσο πολύ ο άνθρωπος λαχταράει την χαρά. Πως είναι φτιαγμένος γι αυτήν. Για το θαύμα, το θαυμαστό, την έκπληξη. Πόσο μου άρεσε ένας πατέρας της εκκλησίας, δεν θυμάμαι το όνομα του, που έλεγε, ότι ο άνθρωπος με την πτώση του, χάνει την δυνατότητα να εκπλήσσεται μπροστά στο θαύμα της ζωής. Τι ωραία ερμηνεία. Και έτσι είναι. Ναι. Το είδα και πάλι με τα χιόνια.
Χιόνισε και όλα τα κρυμμένα παιδιά βγήκαν στις πλατείες και στα βουνά, μα πιο πολύ φανερώθηκαν στα χείλη και στην καρδιά μας. Όχι δεν μιλώ για τα παιδιά μας, για τα μικρά «ζιζάνια» της ζωής μας,.Αλλά για εκείνα τα παιδιά που κρύβονται μέσα στις καρδιές μας. Αυτό το παιδί που κουβαλάει ο καθένας μέσα του και χρόνια τώρα του φωνάζει, «σσσς…. σώπα μην μιλάς, μην γελάς μην παίζεις. Μεγάλωσες. Σοβαρέψου». Και το κάναμε τόσο σοβαρό που μοιάζει νεκρό.
Όμως αυτό το παιδί που χρόνια τώρα έχουμε κρύψει καλά μέσα σ’ ένα αβάσταχτο «κρυφτό» ξέρετε τι περιμένει; Εκείνον που κάποια μέρα με δυνατή και συνάμα όλο αγάπη και κατανόηση φωνή θα το καλέσει λέγοντας του «Φτου ξελευθερία…»
Χριστέ μου, σε ακούω αιώνες τώρα να το φωνάζει στις ψυχές των ανθρώπων, μόνο που οι άνθρωποι “σοβαρεύτηκαν” τόσο πολύ που μοιάζουν νεκροί…