Το να μείνει κανείς ήρεμος, χωρίς οργή όταν αδικείται, όταν παραμερίζεται, χρειάζεται πολύ δύναμη. Ο πράος είναι δυνατός. Έχει μέσα του, την δύναμη του Χριστού.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Την δεύτερη κατά σειρά ομιλία του με θέμα: «Μακάριοι οι πραείς…», πραγματοποίησε ο Πρωτοπρεσβύτερος Ανδρέας Μαρκόπουλος, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016.

Η ομιλία δόθηκε στο πλαίσιο του τρίμηνου προγράμματος καθημερινών δράσεων και εκδηλώσεων «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» που οργανώνει ο Ιερός Ναός και θα ολοκληρωθεί στις 31 Δεκεμβρίου.

Της ομιλίας προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο την Βηματάρισσα, την Βατοπαιδινή, αντίγραφο της οποίας φυλάσσεται στον Ναό.

Ξεκινώντας την ομιλία του σημείωσε πως αν βλέπουμε τον εαυτό μας στον άλλον άνθρωπο, δεν θυμώνουμε, αλλά μένουμε σε μια κατάσταση πραότητας. Σε έναν κόσμο ανταγωνισμών, συγκρούσεων και συνεχών αναταραχών, οι πραείς έρχονται να φέρουν την συμφιλίωση και την ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.

Η πραότητα και η ευγένειά τους, επιδρούν κατευναστικά προς όλους και δημιουργούν ένα κλίμα αρμονικής συνεργασίας και ομαλής κοινωνικής ζωής.

Οι πραείς είναι εκείνοι που μέσα στις ποικιλόμορφες πνευματικές τους εμπειρίες δεν ταράσσονται εσωτερικά και δεν υπάρχει τίποτα που να αλλοιώνει και να καταστρέφει την εσωτερική τους ισορροπία. Είναι οι απαθείς που στέκονται πάνω από τις τριβές της καθημερινότητας.

Όπως τόνισε ο ομιλητής, ο μακαρισμός αυτός είναι ενδεικτικός και για την εσχατολογική προοπτική του. Οι πραείς θα κληρονομήσουν την γη, δηλαδή τη Βασιλεία του Θεού.

Και συνέχισε:

«Η πραότητα είναι ο καρπός της ταπεινοφροσύνης. Η συναίσθηση της αθλιότητας και η λύπη για την αμαρτωλότητά μας, η συντριβή και η αυτομεμψία φέρνουν την πραότητα.

Ο πράος άνθρωπος δεν εκνευρίζεται από τα εμπόδια. Είναι μια μεγάλη αποθήκη αγάπης, καλοσύνης και συγχωρητικότητας. Συγχωρεί εύκολα τις προσβολές των ανθρώπων και εύχεται το καλό για τους εχθρούς του.

Δεν ανταποδίδει ποτέ κακό στο κακό. Δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά από το να αγαπήσει τον άλλο, τον αδελφό του.»

Αν κοιτάξουμε το πρόσωπο ενός ανθρώπου που είναι πράος, θα δούμε ότι είναι ήρεμος, γαλήνιος. Αντίθετα, του οργίλου είναι αλλοιωμένο, παραμορφωμένο, εξαγριωμένο, σκοτεινό.

Η πραότητα συνοδεύεται από πνευματική γαλήνη και χαρά. Όταν η ψυχή μας έχει πραότητα μπορούμε να κάνουμε εύκολα κάθε έργο που θα μας ήταν εξαιρετικά δύσκολο.

Ακόμη, η πραότητα κάνει την προσευχή μας ευπρόσδεκτη στον Θεό. Προσελκύει το έλεος του Θεού πάνω μας και κατορθώνει την συγχώρεση των αμαρτιών μας.

Εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο ο π. Ανδρέας σημείωσε πως η πραότητα είναι η αρετή της απάθειας. Ο πράος άνθρωπος είναι ο ήπιος, ο ήρεμος, ο επιεικής, ο υπομονετικός.

«Ο μακαρισμός όμως αυτός έχει παρεξηγηθεί. Ο πράος θεωρείται ότι δεν έχει ψυχικό σθένος, ότι είναι χωρίς ανδρεία. Και η πραότητά του φαίνεται σαν αδυναμία του χαρακτήρα του. Πρόκειται όμως για πλάνη.

Πάντως για να είναι κανείς πράος χρειάζεται πολύ ψυχική δύναμη και επιβολή στον εαυτό του. Το να μείνει δηλαδή κανείς ήρεμος, χωρίς οργή όταν αδικείται, όταν παραμερίζεται, χρειάζεται πολύ δύναμη. Ο πράος είναι δυνατός. Έχει μέσα του, την δύναμη του Χριστού.»

Συνεχίζοντας ξεκαθάρισε πως νεύρο ψυχής και πραότητα δεν αντιμάχονται. Συνυπάρχουν κατά έναν αρμονικό τρόπο. Πράοι δεν είναι εκείνοι που δεν οργίζονται καθόλου, γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι αναίσθητοι. Αλλά είναι εκείνοι που έχουν θυμό και τον συγκρατούν. Όταν όμως κάποτε πρέπει να οργιστούν, το κάνουν χωρίς να αμαρτάνουν, γιατί οργίζονται όχι για πράγματα δικά τους, όπως συμβαίνει όταν τους προσβάλλουν, αλλά για τρίτα πράγματα, όπως για παράδειγμα όταν υβρίζεται το όνομα του Θεού.

Ο πράος θεωρείται ότι παντού και πάντοτε υποχωρεί και άρα ζημιώνεται. Δεν συμβαίνει όμως πάντοτε αυτό γιατί ο πράος μπορεί να υποχωρεί χωρίς να θυμώνει και να διατηρεί έτσι την πραότητα του. Κάποιες φορές όμως θα υποχωρήσει για το πνευματικό του κέρδος.

Ο πράος άνθρωπος προτιμάει να μείνει στα λιγότερα και να είναι ευχαριστημένος, παρά να αδικήσει την ψυχή του με την οργή και τον θυμό. Και ο Θεός θα το δικαιώνει πάντοτε.

Η πραότητα μπορεί να οδηγήσει περισσότερους αμαρτωλούς στον Χριστό και στην αρετή. Γονείς και παιδιά για να ζήσουν αρμονικά μέσα στο σπίτι χρειάζονται την πραότητα.

Την πραότητα την χρειαζόμαστε και στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Γιατί έτσι διατηρούμε αγαθές σχέσεις. Ο εγωιστής δεν μπορεί να έχει πραότητα, μόνο ο ταπεινός.

Καταλήγοντας ο π. Ανδρέας τόνισε:

«Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας όταν δέχεται την προσβολή. Πρέπει να συγκρατήσουμε τον θυμό και την αντίδραση μόλις εμφανιστούν. Πρέπει να μας γίνει νόμος η θεραπεία μας. Και η Εκκλησία είναι το θεραπευτήριο, το πετραχήλι του πνευματικού.

Το έργο της πραότητας είναι οι αρετές. Αυτές είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που δίδονται από τον Θεό σε εκείνους που μπορούν και αξίζουν να τα δεχθούν.»

Την ομιλία του π. Ανδρέα μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ.