Του Ηλία Λιαμή
…Αὐτός εἶναι λοιπόν ὁ νέος ὁρισμός τοῦ ἥρωα: Ὁ καθημερινός ἀγωνιστής, πού κάθε μέρα, κάθε στιγμή, δίνει μέ τό λόγο καί τήν πράξη σημάδια ἑνός κόσμου ἀνθρωπιᾶς, ἐνάντια σέ ὅσα ἀπάνθρωπα καί ντροπιαστικά ἔχουν ἀποδεχτεῖ οἱ ἄνθρωποι ὡς φυσιολογικά καί μοιραῖα. Ὁ ἁπλός ἄνθρωπος, πού συνειδητά δέν μπλέχτηκε στίς διαδικασίες τῆς ἐξουσίας, προστατεύοντας τήν ψυχή του ἀπό συμβιβασμούς, ψεύδη καί προδοσία. Ὁ ἄνθρωπος πού φρόντισε νά κρατήσει τήν ἀκοή του ζωντανή στό κάλεσμα τοῦ διπλανοῦ του καί τή ματιά του ἕτοιμη νά δεῖ τί συμβαίνει ἔξω ἀπό τήν αὐλή του.
Σ᾽ αὐτόν τόν ἡρωισμό πρέπει νά ἀποφασίσουμε ἄν θά μυήσουμε τά παιδιά μας. Ἡ ἀπόφαση δέν εἶναι εὔκολη, διότι τέτοιες ἐπιλογές μπορεῖ νά ἔχουν κόστος σ᾽ αὐτό πού ὁ κόσμος ὀνομάζει «ἐπιτυχία». Μπορεῖ νά χρειαστοῦν κόπο, μπορεῖ νά ἀπαιτήσουν καί χρόνο, κυρίως ὅμως εἶναι βέβαιο πώς θά στηριχτοῦν σέ παράδειγμα προσωπικό. Σέ κάθε περίπτωση, ἡ μύηση αὐτή θά εἶναι μακρόχρονη καί δύσκολη, διότι τό σύστημα πού τά ἐκπαιδεύει ἔχει ὅλα τά μέσα νά διαμορφώνει ἕνα συγκεκριμένο τύπο ἀνθρώπου: Τόν ἄνθρωπο πού ἔχει ἀποθεώσει τό ἀτομικό δικαίωμα, τόν ἄνθρωπο πού ἔχει βάλει σέ πρώτη προτεραιότητα τήν ἀτομική του εὐχαρίστηση, τόν ἄνθρωπο πού θεωρεῖ ἥττα τήν ἀδυναμία του νά καταναλώνει διαρκῶς, ὅλο καί περισσότερο. Εἶναι τό ἴδιο σύστημα πού εἶναι σέ θέση νά χλευάζει ὅλα ἐκεῖνα, πού θά μποροῦσαν νά βελτιώσουν τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, τήν καθημερινότητά μας, ἀκόμη καί τήν πολιτική: Τό ταπεινό φρόνημα, τήν περιστολή τῶν ἀναγκῶν, τήν ἄσκηση, τήν ἰσορροπία καί τό μέτρο.
Δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν πώς ἕνας τέτοιος προσανατολισμός δέν θά βρεθεῖ ποτέ σέ θέση νά ἐπηρεάσει τίς δομές ἐξουσίας αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κι ὅμως! Ὅλα δείχνουν πώς τά τραγικά ἐλλείμματα ἀνθρώπων σέ ὅλες τίς θέσεις ἐξουσίας ἔχουν τή ρίζα τους στήν ἔλλειψη ποιοτικῶν ἀνθρώπων μέσα στό μεγάλο σύνολο τῶν καθημερινῶν ἀνθρώπων. Ἀκόμη καί ἀρετές ἤ πρακτικές, πού μάθαμε νά τίς συνδέουμε μόνο μέ τή θρησκεία, ὅπως ἡ νηστεία, ἡ καθημερινή μάχη μέ τά φαινομενικά ἀσήμαντα ἀλλά κατά βάθος καταστροφικά πάθη, ὁ περιορισμός τῆς ἀπληστίας, τό πλάτεμα τῆς καρδιᾶς καί ὅλα τά συνακόλουθα, εἶναι σέ θέση νά ἐμποτίσουν μέ βαθιά πνευματικότητα τά σπίτια, τούς χώρους ἐργασίας, τίς πόλεις, τά κόμματα, τά πάντα, καί νά διαμορφώσουν μιά νέα τάξη πραγμάτων, ἀποδεικνύοντας πώς ἡ ἐφαρμογή τους ἀποτελεῖ κατ᾽ ἐξοχήν πράξη πολιτική. Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος, πού δυσκολεύεται νά στερηθεῖ ἀκόμη καί λίγο κρέας ἤ νά παραχωρήσει δύο πόντους δικαιώματος στόν ἀδελφό του, δέν εἶναι λογικό πώς, ὑπό τίς κατάλληλες συνθῆκες, θά μποροῦσε νά ἦταν ἕνας ἀπό τούς σκληρόκαρδους, πού σήμερα ἀποφασίζουν γιά μᾶς;
Εἶναι ζωτικῆς σημασίας θέμα νά ἐκτιμήσουμε τήν ἀσκητική παράδοση τῆς πίστης μας, ὄχι ὡς ἕνα ἀτομικό ἄθλημα ἤ ὡς τήρηση παρωχημένων πνευματικῶν κανόνων, ἀλλά ὡς μόρφωση, κοινωνική καλλιέργεια καί ἀπόκτηση πολύτιμων δεξιοτήτων, ἐφάμιλλων ὅλων τῶν πτυχίων καί τῶν διδακτορικῶν….
…Ἡ ἀλλαγή τῆς κοινωνίας ξεκινάει μέσα στά σπίτια μας. Οἱ αὐριανοί ἥρωες εἶναι τά σημερινά δικά μας παιδιά, πού μᾶς παρατηροῦν καί περιμένουν ἀπό μᾶς τήν καρδιά μας ὁλόκληρη. Ἀπό σήμερα, ἀπό τώρα ἀρχίζει νά χτυπιέται ὁ ἐγωισμός τῆς κοινωνίας τοῦ 2035, τοῦ 2040, τοῦ 2045. Ἡ ποιότητα τῶν μελλοντικῶν ἀρχόντων καθορίζεται ἀπό τή σημερινή σχέση μας μέ τά παιδιά μας.
Ἴσως σᾶς φαίνεται ὑπερβολικό. Ὑπάρχει ὅμως καί μιά ὑποψία πώς οἱ ἠθικές καί πνευματικές μας ἐπιλογές ἐπηρεάζουν πολύ βαθύτερα τίς κοινωνικές καί πολιτικές ἐξελίξεις καί πώς ἡ ὕβρις τοῦ ἀπόλυτου ἐγωισμοῦ, πού ἀπετέλεσε τό ἀπόλυτο ἰδεῶδες στίς δεκαετίες τοῦ ᾽80 καί τοῦ ᾽90 παραβιάζει πνευματικούς νόμους, τῶν ὁποίων τήν παραβίαση ἤδη πληρώνουμε καί σέ ἀτομικό καί σέ συλλογικό ἐπίπεδο…
Ἀπόσπασμα ἀπό το βιβλίο
«ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ
ΓΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ»,
τοῦἨλία Λιαμῆ,
από τις εκδόσεις
(τηλ.: 210 9310605).