π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί ο πολιτισμός μας να αγωνίζεται να ελκύσει στα δίχτυα του τους ανθρώπους όχι με την προοπτική να χτίσουν μεταξύ τους γνήσιες σχέσεις, αλλά για να αποδεχτούν τα προϊόντα που αυτός προσφέρει, μόνο και μόνο για να γίνουν καταναλωτές τους και να ενταχθούν στην κατηγορία των χρηστών ή των θαυμαστών τους. Κάποτε και οι άνθρωποι γίνονται προϊόντα. Αντικείμενα. Αρκεί να σκεφθεί κάποιος πόσοι εικονικά δολοφονούνται σε σειρές, ταινίες και ηλεκτρονικά παιχνίδια βίας. Πόσοι καταναλώνονται ηδονιστικά στην εικονική πραγματικότητα. Και σε πόσους ο πολιτισμός εγείρει την επιθυμία, αληθινά δαιμονικά, να χρησιμοποιούν τους άλλους, όχι ως πρόσωπα, αλλά ως σώματα προς απόλαυσιν.
Η απάντηση έγκειται στην άρνησή μας να καταλάβουμε τι ζητά από τους ανθρώπους ο Θεός, Τον Οποίο εύκολα απορρίπτουμε ή περιθωριοποιούμε. «Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. 1,10), λέει ο Χριστός στον Απόστολο Πέτρο, αφού έχει ανεβεί στο καΐκι του για να κηρύξει το Ευαγγέλιο και αφού έκανε να γεμίσουν τα δίχτυα των μαθητών με ψάρια, ύστερα από μία κοπιαστική, αλλά αποτυχημένη νύχτα, στην οποία δεν είχαν πιάσει ούτε ένα. «Ανθρώπους από δω και πέρα θα αλιεύεις», λέει ο Χριστός στον Πέτρο, βάζοντάς τον στο να δει την ζωή του από κει και πέρα αναλογικά, με άλλη προοπτική. Τώρα δε θα αλιεύει για την επιβίωσή του. Θα αλιεύει για να δώσει στους ανθρώπους την όντως ζωή που είναι η πίστη στον Χριστό. Δε θα αλιεύει γιατί ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται. Θα αλιεύει κάνοντας μια άλλους είδους εργασία, την πνευματική. Δε θα αλιεύει στη μοναξιά της θάλασσας και της νύχτας, αλλά θα αλιεύει στο φως και με γνώμονα τη σχέση του με τους ανθρώπους. Δε θα αλιεύει μόνο με την ικανότητα και την μαστοριά του, αλλά με τη βοήθεια της χάριτος του Θεού.
«Ανθρώπους έση ζωγρών». Ο κόσμος μας μάς αλιεύει για να γίνουμε καταναλωτές. Η Εκκλησία, συνεχίζοντας το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου και των αποστόλων, μάς αλιεύει για να οδηγηθούμε στο καθ’ ομοίωσιν Θεού. Να ενεργοποιήσουμε τα χαρίσματά μας, την εικόνα του Θεού, αλλά και κάθε ιδιαίτερο γνώρισμα που έχουμε λάβει από το Άγιο Πνεύμα. Και δεν μας αφήνει στη χρήση μας από τον πολιτισμό, αλλά ζητά από εμάς να γίνουμε ελεύθεροι από κάθε εξάρτηση και ανάγκη. Δεν ας αφήνει να γίνουμε βρώματα ενός τρόπου ζωής που δεν αφήνει περιθώριο για αγάπη και αληθινή χαρά, αλλά ζητά από εμάς να γευθούμε την βρώση που δεν είναι απολλυμένη, αλλά αιώνια, δηλαδή τον Χριστό στο μυστήριο της Ευχαριστίας και στην αγάπη. Το αγκίστρι του πολιτισμού είναι το θέλημα και η ηδονή της αμαρτίας. Το αγκίστρι της Εκκλησίας είναι η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και η ηδονή της κοινωνίας εν αγάπη τόσο με Εκείνον όσο και με τον συνάνθρωπό μας. Τα δίχτυα του πολιτισμού μας οδηγούν στην έξοδο από το νερό, δηλαδή στην έξοδο από εκεί που αναπνέουμε και ζούμε και στην είσοδό μας σε έναν κόσμο που εύκολα μας κάνει να ασφυκτιούμε, παρότι ισχυρίζεται ότι μας δίνει φως στο νου και τους ορίζοντές μας και ελευθερία. Τα δίχτυα της Εκκλησίας μας οδηγούν στην κάθαρσή μας από τα πάθη και την ίδια στιγμή μας αναγεννούν συνεχώς μέσα από τη σχέση με τον Θεό που πέθανε για χάρη μας και μας έδειξε την οδό της Ανάστασης και της αιώνιας ζωής. Μας ξεδιψούν από το ψεύτικο και μας οδηγούν στην όντως Αλήθεια της πίστης. Ο κόσμος τελικά μας αφήνει να παλεύουμε στο σκοτάδι της πνευματικής άγνοιας, να ματαιοπονούμε διότι ο θάνατος είναι πιο ισχυρός και να απελπιζόμαστε, διότι βλέπουμε πως κατά βάθος το νόημα που βρίσκουμε δεν μας δίνει ευτυχία. Η Εκκλησία μας βοηθά πάνω στο ανέλπιστο να βρίσκουμε καρπό. Να γεμίζει η ψυχή μας χαρά. Να μπορούμε να μην αισθανόμαστε μόνοι. Ενώ ετοιμαζόμαστε να κρυφτούμε στην ήττα μας, να ξαναρίξουμε τα δίχτυα μας υπακούοντας στην προτροπή του Χριστού ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι η ζωή κοντά Του έχει νόημα.
Ο Χριστός δεν αρνήθηκε στους μαθητές Του τη δυνατότητα να ασκούν το επάγγελμά τους όταν χρειάστηκε. Γι’ αυτό και θα τους συναντήσει μετά την Ανάσταση στη Γαλιλαία, εκεί όπου τους γνώρισε, πάλι να ψαρεύουν. Και θα τους ξαναγεμίσει τα δίχτυα με ψάρια, για να τους δείξει ότι όταν πιστεύουν σ’ Εκείνον μπορούν να κάνουν μια νέα αρχή συνεχώς στη ζωή τους, αλλά δεν είναι το κλειδί η επιβίωση. Το κέρδος. Ο εαυτός. Νόημα έχει η ζωή όταν χαιρόμαστε την κοινωνία μαζί Του. Όταν μπορούμε να αφήνουμε στην άκρη το άγχος μας για το εδώ και τώρα και όταν μπορούμε να προτάξουμε την σχέση μας με τους ανθρώπους. Σχέση όμως στην οποία ο Ίδιος είναι παρών. Για να είναι η τροφή μας καρπός της κοινωνίας μαζί Του και την ίδια στιγμή να έχουμε επίγνωση του αληθινού σκοπού της ζωής μας.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι μόνο για τους Αποστόλους. Είναι για τον καθέναν από εμάς. Μαζί με τον Χριστό να συναντούμε τους άλλους ανθρώπους. Να μοιραζόμαστε μαζί τους το νόημα που παίρνουμε από τη σχέση μας με την Εκκλησία και, χωρίς να παύουμε να ανήκουμε στον παρόντα κόσμο και πολιτισμό, να κομίζουμε το μήνυμα της Βασιλείας των ουρανών. Το μήνυμα που περνά μέσα από την αγάπη στο Πρόσωπο του Χριστού. Αυτού που λείπει από τις καρδιές και τη ζωή μας και Αυτού που θα μας συνδράμει ώστε να είμαστε καταναλωτές της ζωής αλλά ο καθένας επικεφαλής ενός μικρού ή μεγάλου αγώνα, κατά το χάρισμά του, για να έχουμε και να έχουν όσοι μας συναντούν νόημα Εκκλησίας, νόημα αιωνιότητας.