π.Λίβυος
O άλλος δεν είναι ο Θεός σου, είναι απλά ο άνθρωπος σου. Με ότι σημαίνει αυτό. Λάθη, αδυναμίες, σφάλματα. Όταν περιμένω από εκείνον να γίνει ο «θεραπευτής» ή ο «λυτρωτής» μου δυο πράγματα θα συμβούν. Η θα τον κουράσω με τις προσδοκίες μου ή θα απογοητευθώ από το αποτέλεσμα, μια κι εκείνος είναι απλά ένας άνθρωπος όπως κι εγώ. Εάν δεν είμαστε μόνοι μας καλά, με τον εαυτό μας, δεν θα είμαστε ούτε με τον άλλο. Κι εάν η ζωή μας, δεν έχει νόημα και ουσία χωρίς τον άλλο, τότε δεν θα έχει ούτε μαζί του. Απλά θα το χρησιμοποιούμε τοξικά ως ψυχοναρκωτικό. Είμαστε καλά, έχουμε μια ζωή που μας γεμίζει, τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, και όλο αυτό το όμορφο και ωραίο, θέλουμε να το μοιραστούμε με τον άνθρωπο που αγαπάμε. Αυτό είναι σχέση. Και τα λάθη μου, τα πάθη μου, δεν θα τα μοιραστώ μαζί του; ναι, μα ως σημεία μιας πορείας, και όχι μιας ψυχοπαθολογίας. Σχέση, είναι να μάθω να μοιράζομαι την ομορφιά(όχι τελειότητα)του εαυτού μου και της ζωής μου, με έναν άλλο άνθρωπο που αγαπώ. «Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση»…...