Περπάτημα δίχως ενοχές (β΄μερος)

π.λίβυος/facebook

Πάντως πρωί, αποκλείεται να ξαναπερπατήσω. Διότι, είναι αδύνατον να κάνω δυο βήματα, χωρίς κάποιο αυτοκίνητο να σταματήσει από πίσω μου. Οι μπροστινοί μου κορνάρουν χαιρετώντας με, και οι πισινοί φρενάρουν απότομα όταν διαπιστώσουν ότι είμαι εγώ αυτός που περπατάω στο δρόμο του χωριού. Πόσα εμφράγματα έχω γλιτώσει ο άνθρωπος.

Και όλα αυτά για να με μεταφέρουν στον προορισμό μου. Και άντε τώρα εγώ, να εξηγώ, ότι δεν έχω προορισμό, και βγήκα να περπατήσω, για λόγους ασκήσεως.

Να ναι καλά, οι άνθρωποι βέβαια και τους ευχαριστώ για την αγάπη τους, την οποία προσπαθώ με τις ελλιπείς μου δυνάμεις να ανταποδίδω, μα πλέον δεν μπορώ να πάω πουθενά με τα πόδια εντός και παραπλησίον του οικισμού.

Είναι αδύνατον να περπατήσω και να μην σταματήσουν, φωνάζοντας από το ημικατεβασμένο τζάμι, «πάτερρρρ, έλα μέσα να σε πάω όπου θές… μην περπατάς..», ευχαριστώ να λέω εγώ, «αλλά θέλω να περπατήσω..».

Και αν ήταν μόνο τα επιβατικά αυτοκίνητα, θα ήταν καλά. Τις προάλλες σταμάτησε μια νταλίκα, κόντεψε να με στρώσει για πίσσα στο δρόμο, όπου ο οδηγός φώναζε, «ελα πάτερ πάνω, ανέβα». Που του λέω να ανέβω παιδί μου, που θέλει γερανό να με σηκώσει εκεί πάνω.

Αλλα το πιο φοβερό όλων αυτών, ειναι εκείνο που μου συνέβη σήμερα το πρωί.

 Εάν γάιδαρο, «’Ελα πάτερ, ανέβα στα καπούλια, να σε πάω όπου θέλεις. Που πας;», θα σου έλεγε λέω τώρα που πάω, αλλά είμαι και παπάς….