π. λίβυος. «Μέχρι της τρείς τα ξημερώματα περίμενα πάτερ μου στο παράθυρο να δω εάν θα χιονίσει…»

Κωνσταντῖνος Γανωτὴς. Νὰ σταματήσουμε τὸν τεχνητὸ Παράδεισο τοῦ ἀνθρώπου-Θεοῦ. Ἡ ὁμολογία αὐτὴ ἀποτελεῖ λογικὴ κρίση, γιὰ νὰ φέρει θεραπεία πρέπει νὰ γίνει ἐξομολόγηση, ἀλλὰ αὐτὸ ἐμποδίζεται ἀπὸ τὴν ῥαθυμία καὶ τὴν ἀλαζονεία τῶν ἀνθρώπων.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός. Πώς μπορούμε στη ζωή μας να κάνουμε έξοδο από τον εαυτό μας, από τις συνήθειές μας, από την αυτάρκειά μας;

Του π. Mαξίμου Constas. Διάσπαση, ενότητα, και Άγιο Πνεύμα.

π.λίβυος. Η ζωή είναι μια γιορτή που ανθίζει στην καθημερινότητα. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε.

Κωνσταντῖνος Γανωτὴς. Μιὰ φορὰ στὰ χρόνια τὰ παλιὰ στὴν Ἰρλανδία ἦταν ἕνα βασίλειο κι ὁ βασιλιὰς καὶ ἡ βασίλισσα εἶχαν μόνο μιὰ θυγατέρα πολὺ ὂμορφη καὶ πολὺ καλόγνωμη, ποὺ γι’ αὐτὸ τὴν ἔλεγαν Μελαγγέλα, δηλ. γλυκὸ (σὰν μέλι) ἄγγελο.

π. λίβυος. Θα έρθει μια μέρα που ο Θεός θα αναπαύσει τις ψυχές μας, εκεί που χοντροκομμένες καρδιές δεν χωράνε και νίκες δεν κερδίζονται με εγωισμούς και ψέματα.

Η μεγαλύτερη καταξίωση των γονιών ήτανε το δόσιμο των παιδιών στην Εκκλησία. Αυτοί οι γονείς ήταν καλότυχοι κι είχε μακαριά την κοιλία και τους μαστούς η μάνα που βάσταξε και θήλασε το παιδί.

Οι λιτανείες των αγίων εικόνων ήταν πάρα πολλές φορές τον χρόνο. Τις είχαν σε μεγάλη ευλάβεια, το ζούσαν ως αγιασμό του χωριού.

Ο μοναχός ζει μέσα σε μία διαρκή μεγαλειώδη αντινομία. Απαρνείται όλες τις χαρές του κόσμου, επειδή επιζητεί την πηγή της χαράς.